Kameraden, collega’s maar vooral dikke vrienden,

Het jaar 2020 zal geboekstaafd worden als een van de meest turbulente en ingrijpende crisis sinds mensenheugenis die wij arbeiders moeten doorstaan. Zowel op werk als thuis zorgen de preventie maatregelingen voor ergernis en organisatorische kopzorgen.

Dit alles heeft een enorme invloed op ons denken, handelen en welbehagen. Toch hoor je slechts zelden een negatieve bijklank die het nut van al deze maatregelen in twijfel trekt, al hebben ze een torenhoge invloed op ons leven, een klapke tijdens schaft wordt al snel een moeilijke denkoefening.

We gaan direct een hardnekkig gerucht de kop indrukken, kwade tongen verkondigen in de aanloop van sociale verkiezingen dat het ABVV maar sporadisch aanwezig is op de vloer.

Minder direct zichtbaar, dat kan, hierover moet je niet onnozel doen, als specialisten ter zake de bevolking met aandrang vraagt om de fysieke contacten tot een strikt minimum te beperken, dit om het verspreiden van het virus tegen te gaan, dan volg je dit advies op als syndicale fractie.

Minder zichtbaar wil niet betekenen dat we syndicaal op non-actief staan, er is door een grotere groep militanten, intensiever gewerkt dan ooit.

Met de weinige middelen die we ter beschikking hebben, proberen we jullie in de qua communicatie zeer moeilijke tijden, toch zo goed mogelijk te informeren over de hete hangijzers die er leven op de site.

Nu het grote woord “sociale verkiezingen” toch is gevallen leek het ons het geschikte moment om jullie een diepgaande vraag te stellen.

Natuurlijk hopen wij op jullie steun bij de sociale verkiezingen, de militanten die zich kandidaat stellen voor Ondernemingsraad en Comité veiligheid kan je terugvinden door te klikken op de linken. Alvast bedankt voor jullie steun.

Maar onze vraag om naar steun rijkt vele male verder dan een bolletje achter de naam van onze militanten rood te kleuren.

T’fabriek heeft nooit een groot verloop gekend van arbeiders, zij die na een tijdje hunne draai hadden gevonden, bleven of blijven er over het algemeen heel hun beroepscarrière lang.

Vele onder jullie kunnen makkelijk het jaar 2008 voor de geest halen, twaalf jaar na datum leeft het bewuste jaar 2008 nog verder in onze gedachten, het maandenlange stilleggen van de productie en de bijhorend onzekerheid over het al dan niet weder opstarten van het fabriek zijn intussen geleefde geschiedenis geworden die als gepasseerd kan beschouwd worden.

Toch leeft het jaar 2008 nog steeds verder in de hoofden van vele arbeiders, 2008 betekende de geleidelijke invoering van de zelfsturende teams, flexibiliteit en verbrede functies.

Het neoliberale gif sloop heel langzaam binnen in onze werkomgeving en veranderde zonder dat we het inzagen onze manier van denken, redeneren en werken.

Carrièreplanning werd het ordewoord, “The Nyrstar way” de meest holle slogan ooit.

Mede door de afschaffing van het “puntensysteem” verlangde de Nyrstar leiding dat je je collega’s niet langer als werkmakkers gingen beschouwen, maar veeleer als concurrenten.

Blow yourself a way to the Nyrstar top, werd de te volgen weg?

Al wie weigerde mee te gaan in deze human resource freakshow, werd gevierendeeld of plooide uit vrees voor werkzekerheid.

Dit is een zeer begrijpbare overlevingsreflex, maar tussen leven en overleven, gaapt er de grote leegte, deze leegte wordt normalerwijze ingevuld met alles wat diepmenselijk en plezant is in het leven.

Arbeiders gingen elkaar commanderen en controleren, de wansmakelijke Engelstalige benamingen als Asset, teamleader, tool box meeting nemen we er met de glimlach bij, maar dat het onze collegialiteit, solidariteit en strijdvaardigheid ondermijnd ligt nog steeds bij vele metallos Zinkstraat 1 als een blok beton op de maag.

Jarenlange vriendschappen werden opzijgeschoven voor ne kus van den baas, ne uitgelopen Snickers en een lelijk T-shirt “Nyrstar mijn fabriek”

Wij arbeiders van Balen-Wezel genoten tot ver buiten de fabriekspoorten de beruchte reputatie van tegendraadse dwarsliggers.

Wat waren we fier op deze status, “de mannen die jaren met hun bakkes in den assiet gehangen hemme maakte gene zever wijs".

De klok op één twee drie terugdraaien is onmogelijk, wat wel kan is onze rug rechten, op tafel kloppen, ne dikke middenvinger opsteken en terugvechten, rebelleren voor een aangename werksfeer, waar iedereen zich veilig en gewaardeerd voelt, een fabriek waar je niet  moet vrezen voor dolken in de rug van de carrièrejagers.

Werken in de wetenheid dat je kan vertrouwen op je collega’s is het mooiste dat er is. Dat kunnen vertrouwen op elkaar hebben we ook nodig als we zonder kleerscheuren ons welverdiend pensioen willen halen, we werken nu eenmaal in een zeer complexe en gevaarlijke omgeving, hier moet je blindelings kunnen vertrouwen op elkaar.

Het spijtige zware arbeidsongeval in maart van dit jaar op de Hallen is een schoolvoorbeeld van hoe de meest directe collega’s als leeuwen hebben gevochten voor het leven van hun dierbare collega. Hun snel en instinctief handelen in zeer gevaarlijke omstandigheden is de reden dat Johnny nog onder ons.

Wij hopen dat je mee wil vechten voor een warmere werkomgeving, maar hiervoor hebben we jullie volwaardige steun nodig om dit proces in gang te zetten.

Syndicalistische slagkracht is niet de optelsom van stemmen, de sterkte van je mandaat wordt gemeten door actiebereidheid van de werkvloer.

Verandering zal nooit zonder slag of stoot verkregen worden, het zal een harde langdurige strijd worden.

Wij militanten ABVV Nyrstar Balen-Wezel staan in de startblokken om deze strijd aan te gaan, daarom hopen we op jullie actiebereidheid.

Syndicalism is about kicking ass, not kissing it

Lets kick some lazy ass comrads!!!!!

Militanten

ABVV Nyrstar Balen Wezel